De eerste maand van dit jaar was het weer smullen voor een schrijver van deze stukkies in het Weekblad. Velen weten dat ik bijna nooit wat verder vertel, nee, ik schrijf het alleen maar zachtjes op. Dus de zinsnede: ‘…maar dat moet je niet verder vertellen hoor…”, dan doe ik dat ook echt niet. Maar dat is voor mij wel een code-woord voor ‘…opletten, nu komt het…’ .
Een recept wordt je door een dokter voorgeschreven en dat moet je dan innemen. Daarom heet ook zo’n nieuwjaarsbijeenkomst een receptie, want ingenomen wordt er. En dat is dan niet alleen de koffie. Nadat er dan een glaasje ingenomen is, wordt het voor een schrijver van stukkies een heel stuk interessanter. Zeg maar, de rem is er een beetje af en de praat wordt wat losser.
Zo kon je daar bijvoorbeeld de burgemeester horen, die geen ‘… order…order… order…’ wilde roepen om de zaak stil te krijgen net zoals de speaker doet in het Engelse Parlement. Als burgemeester ben je zowat de enige die dat mag roepen, want als een burgemeester èrgens over gaat dan is het wel de openbare orde. Gelukkig ging iedereen eventjes later weer over tot de orde van de dag en werden er volle glazen rondgedeeld en we proosten voor de zoveelste keer op het nieuwe jaar.
In een andere lokaliteit hoorde ik een jaarlijks terugkerend gesprek over spannende verhoudingen in het bos. Tussen de drie pijlers van het Nationale Park (educatie en voorlichting, beheer en onderhoud, recreatief medegebruik) blijft het schipperen. Vooral als je als vrijwilliger iets wilt organiseren zoals fietsen, paardrijden of wandelen. De vraag rijst dan hoe je mensen wel kunt laten genieten van al die mooie natuur. Daar zit toch ook een kringloop in; van het doorgeven wat ooit ontvangen is zodat anderen dat weer kunnen teruggeven of doorgeven. Dat is toch de kern van (natuur-) educatie die tegelijkertijd recreatie is?
Zo aan het begin van het jaar maak je vaak ook de balans op. Terug kijken op het vorig jaar of nog verder terugkijken. Als vrijwilliger heb ik nu vier coalities en drie burgemeesters meegemaakt, dus ik kan heel wat terugblikken. Als je dan op zo’n receptie de oud-voorzitter van de SOW (ouderenbeleid Westerveld) ziet, dan weet je weer hoe door ambtelijke druk de SOW opgeslokt is door WMW. Een aantrekkelijke deal omdat daarmee het gehele jaarbudget aan WMW (ruim een ton) toeviel. Dit bedrag gaat nu nagenoeg op aan ‘institutionele kosten’, die niemand uit kan leggen. De vier onderliggende SOB’s kwijnen nu door geldgebrek weg. De VOA’s, (ouderenadviseurs) zijn opgeheven, de WMO-raad is opgeheven, het platform gehandicapten is weg, van de Adviesraad Sociaal Domein zijn er van de acht oorspronkelijk geïnstalleerden nog maar twee (!) over.
De vraag mag nu wel eens gesteld worden: ‘van welk maatschappelijk verschijnsel zijn dit de symptomen?’
Als dat wat je aan de kop wint, vervolgens weer aan de staart verliest, wordt er onnodig veel energie verspild.
Hier hoor je in de gemeenteraad nauwelijks iets over, terwijl juist het vrijwilligerswerk heel dicht bij de mensen staat. Zou de druk om toch de vier grote kernen, Dwingeloo, Vledder, Havelte en Diever in één gemeente met één beleid tot uniformiteit en conformiteit te dwingen, te groot zijn? Dat er te veel afstand en minder betrokkenheid ervaren wordt?
Een receptie is een ontvangst. Maar wie is het die geeft en wie ontvangt wat? That’s the question.
Jan Fondse
Geef een reactie