“Ik volg onbewust een bijna biologisch organische gedachte: je kunt de wind zien als iets waartegen je optornt; of je kunt de wind zijn gang laten gaan en wachten waar hij de verzameling bijeenblaast. Ik benut wat er is; ik hoef niet iets kunstmatigs te implanteren. Als je oog hebt voor het talent dat er is, raap je op wat de lokale wind bijeenbrengt ik activeer het bestaande vermogen tot beweging.”
De expositie ‘Zie wie ik aan ’t worden ben’ toont de portretten en verhalen van AlzheimerFluisteraars zoals Adelheid Roosen. Omdat Roosen meebeweegt met de Ander die ze op haar weg tegenkomt, wordt de beweging een ontmoeting en uit die zachtmoedige botsing ontstaan de verhalen. Ze verzamelt reflecties die ons steeds meer en beter vertellen wat een mens is. Ze woont en werkt in de wijken, raapt er verhalen op en geeft die terug aan die wijken in de vorm van een performance, installatie of voorstelling.
En in die ontmoeting ligt een wereld die kleurt van argwaan naar verlegenheid, van terugtrekken naar tegemoet komen. Van ongemak naar inzicht. En dan kan er in zo’n ontmoeting met de Ander een vonk overslaan.
Als nomade trekt Roosen door het leven en staat open voor alle ervaringen: ze is een betrokken bemoeial. Ze eigent zich haar gedachtegoed niet toe, ze dient het. Ze verhandelt haar bezieling niet, ze inspireert en schenkt weg. Ze brengt in beweging wat er al is.
Mooi hè, zo’n houding. Om jaloers op te worden.
Jan Fondse.