Over keukenkastjes
by Jan H. Fondse | 11/02/2019 20:50
U kent ze vast nog wel, die ouderwetse keukenkastjes, die met een klik open- en dichtgaan. Die klik werd veroorzaakt door een snapslot. De snapper kwam tussen de twee kogeltjes die met veertjes naar elkaar gedrukt werden. De snapper die eerst een verdikking had, maar daarna weer dunner was, werd zo het laatste stukje naar binnen getrokken. En die snap, het laatste stukje dat als vanzelf afgelegd werd, dat gaf de klik.
In het dagelijks spraakgebruik hebben we het nog steeds over die klik. Dat heb je als je plotseling iets snapt. Dat gaat niet langzaam, nee, dat klikt ineens. En dan zit het ook vast. Je begrijpt dan eigenlijk niet waarom je het eerder niet snapte. Achteraf gezien is het toch simpel, je moet het alleen even zien. Volgens die voetballegende en filosoof uit 020 zie het pas als je het doorhebt. Dan snap je het.
Snappen is precies het verschil tussen weten en begrijpen. Kijk maar eens naar dit voorbeeld van Max Tailleur. We kennen hem misschien nog wel van de geinlijn. Het ging zo:
Sam
en Moos
Sam en Moos lopen door
de Kalverstraat.
Sam ziet een spiegel op
straat liggen.
Hij pakt de spiegel op
en kijkt erin en zegt:
“He, die gozer ken ik!”
Waarop Moos de spiegel
afpakt en ook erin kijkt en zegt:
“Ja logisch, dat ben ik!”
Of je het wil of niet, ineens snap je het, er is een klik. Computers kunnen ontzettend snel veel gegevens opslaan, maar dat is een vorm van weten. Sommigen maken zich zorgen over kunstmatige intelligentie. Maar zijn machines wel echt slim? Pas als we een robot kunnen laten inzien dat we de overgang van weten naar begrijpen met een keukenkastje kunnen uitleggen, pas dan begin ik me zorgen te maken over robots die mijn werk als schrijver van stukkies kunnen gaan overnemen.
Jan Fondse
Source URL: https://www.dieverindialoog.nl/over-keukenkastjes/