Over anderen
by Jan H. Fondse | 29/08/2019 09:22
Hoe komt het toch dat bijna iedereen zichzelf een beter dan gemiddelde chauffeur vindt, en toch het gemiddelde nivo van rijvaardigheid maar niet wil stijgen? Hoewel we met pijnlijke nauwkeurigheid de vinger op andermans gebreken kunnen leggen, zijn we uitermate mild over ons zelf. Aan de ene kant hebben dus we anderen nodig om ons te meten of een spiegel voor te houden, aan de andere kant vinden we het vervelend om de maat genomen te worden. Toch kan het niet anders, we hebben de anderen nodig. Want ook als we iets beloven, krijgt dat pas echt waarde als je dat aan een ander belooft. Dit houdt dan natuurlijk ook in dat anderen je aan je belofte houden, je daarop aanspreken. Maar wat als het niet lukt? Ieder van ons komt toch wel eens een belofte niet na?
Dan zullen we, hoe dan ook, de ander onder ogen moeten komen en niet wegkijken. Klinkt erg flink, maar dan? Als we proberen elkaar te vergeven, al dan niet na een straf of boete, krijgt iedereen de kans om het de volgende keer beter te doen. Zowel met straf als met vergeving wordt ‘een poging ondernomen iets stop te zetten wat zonder dit ingrijpen eindeloos zou kunnen doorgaan’, zo schrijft Hannah Arendt daarover. Om beloftes te doen, je eraan te houden en eventueel te vergeven als het onverhoopt niet lukt, heb je anderen nodig. Door voornemens en beloftes te delen met anderen krijgen onze woorden en daden gewicht. Soms een ondraaglijk gewicht doordat onze woorden en daden onvoorspelbare reacties teweeg kunnen brengen, onomkeerbaar. Want een uitspraak of een handeling kunnen we niet terugdraaien, hoe graag we dat ook willen en hoeveel spijt we ook hebben.
Juist dan, als je dat overkomt, in die ellende, hebben we anderen nodig die kunnen luisteren, die groot genoeg zijn om te kunnen vergeven en dat ook durven zeggen. Anders blijft de misère eindeloos voortduren en daar is niemand echt blij mee.
Jan Fondse
Source URL: https://www.dieverindialoog.nl/over-anderen/